الان یادم افتاد . چن وقت پیشا تو روزنامه یه مقاله ای می خوندم راجع به شب ادراری بچه ها و مشکلات روحی روانی . یه جاش نوشته بود یادتون باشه که شب ادراری یک عمل کاملن غیر ارادی و هرگز بچه هاتونو به خاطرش نباید تنبیه کنین یا سرزنش .

عصر که اومدم خونه، خلاصه ی مقاله رو به اضافه ی اون جمله آخر واسه بانو تعریف کردم. گفت: خوب منظور؟ بهش گفتم دیدی دیدی با من چه طوری رفتار می کردین به خاطر یک عمل غیر ارادی ؟ کاش اون موقع می تونستی این مقاله هه رو بخونی .

بانو چپ چپ نگام کرد و بعد با حرص گفت:« نیست که ما اصلن ترو تنبیه می کردیم، نیست که تو اصلن قبول می کردی شب ادراری داری، همیشه یا آب می ریختی یا لباسات خیس بودن از قبل، نیست که کلن تو مشکل روحی داشتی واسه شب ادراریت و اصلن تنبلی تو دستشویی رفتن تو کار نبود، نیست که اصلن تاثیری داشت در تو حتا سرزنش کردن ما، نیست که اصلن تو حساب می بردی از ما و می ترسیدی و خجالت می کشیدی و سعی می کردی دیگه مواظب باشی و تکرار نشه، نیست که زبون ما مو در نمی آورد از بس قبل خواب بهت التماس می کردیم یه سر پاشی بری دستشویی و تو گوش می کردی همیشه هم، نیست که واقعن غیر ارادی بود کارت، نیست که...» اینقدر گفت و گفت تا واقعن خجالت کشیدم و بهتر دیدم خفه خون بگیرم کلن و مطمئن شدم قطعن مقاله واسه بچه هایی مثل من نبوده.