هرگز معنیه عشقی مدام به مردی همخون رو درک نکردم ...

تنها مردی که می تونست در تمام طول عمرم همیشه دوستم داشته باشه . بدون چشم داشت و توقع ...

همینکه رسیدم خونه اون نشسته بود با چشمای اشکبار . سوال منو اینطوری جواب داد که هنوز بیمارستانه . نزاشتن بیاد خونه . ازش قطع امید کردن و بعد برای اینکه از زیر نگاه سنگین و پرسشگر من خلاص بشه پرسید می دونی قطع امید یعنی چی ؟ سرمو تکون دادم و گفتم ازت متنفرم ...

و در واقع ازش متنفر بودم .ازش متنفر بودم چون بهم دروغ گفت . چون اون مرده بود و من میدونستم و اون می ترسید اینو به من بگه ...می ترسید و سعی داشت گولم بزنه . هیچ وقت نتونستم فراموش کنم حس تنفری روکه اون لحظه برای اولین بارتوی زندگیم در خودم حس کردم ...

پی نوشت :

هیچوقت واقعا کینه ای نبودم و بدیهای دیگران رو زود از یاد بردم وحتی تعداد دفعاتی که از کسی متنفر شدم اونقدرکم و نادر بوده که به تعداد انگشتان دست هم نمیرسه و درست همین الان- وقتیکه دارم از اولین باری که حس تنفر رو تجربه کردم می نویسم - وسط این سر درد وحشیانه که دقیقا یک هفته س اینطوری گریبانم گرفته باز سرشار از همون حس مزخرف تنفر شدم . حس انزجار از وجود یک آدم گند و آشغال و سراپا کثافت که بی کاره و جز انگولک کردن دیگران برای تفریح و ارضای عقده های حقیرانه ش کاری نداره ... برای اولین باره که حالم ازش بهم می خوره !حالم اینقدر از کارای احمقانه و ابلهانه ش بهم می خوره که دلم میخواست می تونستم حالا این زن عوضی رو پیدا کنم و موهای سرشو دونه دونه بکنم، تا بناله چه گهی تو کله شه که این کارارو می کنه ؟! فاک آف ولی تنها کاری که الان از دستم بر میاد اینه که براش دعا کنم از صمیم قلب که یه فرجی بشه و این موجود مفلوک حالش خوب بشه و دلش روشن بشه و از توی تاریکی و کثافتی که اینقدرتوش دست و پا میزنه در بیاد و خدا رو باز هم شکر کنم که بالاخره دیر یا زود شناختمش و باز هم دعا کنم که همه ی اونایی که مثل من خیلی نزدیک بودن بهش یا حتی یه جورایی بهش نزدیک هستن هم خیلی زود ماهیت پست و حقیرشو بشناسن و زود یه فکری به حال خودشون بکنن !