اين شعر از رمبو يا هر کس ديگر به انتخاب تو اين جا گذاشته شده ... جواب کليشه اي اش شايد شعر زندگي سهراب باشد ... حيف که فکر مي کنم سهراب توي اکثر موارد (از جمله همين شعر) زيادي مزخرف گفته وگر نه الآن برايت به دروغ مي نوشتم که زندگي زيباست ....
با اين وجود قبول دارم که لذت زندگي شايد توي همان يک لحظه اي باشد که سيبي را گاز مي زني يا با زني زير باران مي خوابي يا مي بيني که پيرمردي و پيرزني توي سربالايي خيابان جردن دست هم را گرفته اند و بالا مي روند يا پسربچه اي براي اين که توپش را از زير پل در بياورد تا کمر توي آب کثافت جوب فرو رفته ... مي بيني که دوست ات از جوکي که تو تعريف کردي خنده اش گرفته، مادرت براي اين که برايش گل خريدي بوست مي کند يا برادرت براي اين که از سفر سه روزه ات برايش سوغاتي آورده اي خوشحال مي شود ... شايد تنها چيزهاي جذاب زندگي همين خرده ريزهايي باشد که به چشم نمي آيد ولي هر چند روز يک بار به ادم انرژي مي دهد يا به اميد فردا و اتفاقي ديگر باز هم نفس بکشد

شايد ندانم براي چي مي خواهي بگسلي ولي مي فهمم که آرزوي گسستن از هم چه معني يي دارد ... نمي خواهم بگسلي، دوست ندارم. حتي براي يک لحظه، يک ثانيه، به اندازه يک وبلاگ آپديت کردن ....

عشق گزنده چنان ترا از رخوت مستی سرشار ساخته که آرزو می کنی از هم بگسلی ... می فهمم ...

می گویند : انسان به همان اندازه که عشق می ورزد وجود دارد