انگار سه روز از افتادنش بيشتر نگذشته بود كه يكي بالاخره سراغشو گرفت و خواست بره ديدنش. قبلا بهش گفته بود كه چي دوست داري ؟ لرزون و پريشون و خيس فقط تونسته بود آروم بگه دو يك دو ...

بعده پنج روز كه تازه تبش پايين اومده بود دكتر صاد بازم اومده بود ديدنش. دستشو گذاشته بود رو پيشونيش و موهاشو نوازش مي كرد . دكتر صاد چند بار خودش پاشويه ش كرده بود و خوب مي دونست بيشتر از اون كه وظيفه ي دكتريش باشه به خاطر ساقهاي پر اون، اين كارو كرده بود .اولين بار هم خودش به زبون آورده بود كه با ديدن ساق پاي سبزه و صاف اون ياده بچگيش افتاده و ساق پاي محكم مامانش كه به پهلوي اسب فشار مي آورد . دكتر صاد پرسيد چشاتو باز نميكني ؟ حالت بهتره ؟ البته اون همون موقع چشاي مشكي و تبدارشو باز كرده بود و با تكون سر جواب دكتر صاد رو داد .ولي دكتر صاد مي خواست اون حرف بزنه .واسه همينم بازم سوالشو پرسيد . اونم لبخند زد و كله شو كرد توي بالشي كه بغل دستش بود و يه نفس عميق كشيد و يه چيزايي زير لب گفت كه دكتر صاد نفهميد . وقتي برگشت فقط تونست به خاطر چيزي كه واسش آورده بود ازش تشكر كنه . دكتر صاد با خودش گفت انگار تموم اين روزها رو لاي اين ملافه ها و اين بالشها تو تختش به عشق بازي گذرونده و ياده دماي بدنش افتاد كه بي دليل هي بالا مي رفت و هي پايين مي اومد . نمي تونست باور كنه كه اين لبخند بي رمق و چشاي خمار و تبداراونم بعده اون آبسه ي چركي و خطرناك، فقط از معجزه ي دو يك دو بوده باشه !