فرمان چهارم

مبادا در ورطه ي ناامني بيوفتيم كه بعد دهنمان صاف مي شود تا از آن ورطه بيرون بياييم ...

خب حقيقت اينه كه دو زانو زده ايم جلوي پاهاي دراز و نارنجي ف و داريم يكريز اعتراف مي كنيم . كه ما يه غلطي كرده ايم . مي دانيم شايد نبايد مي كرديم .ولي آدمها هم غلط مي كنن چه رسد به ما كه فرشته اي بيش نيستيم . باري ما اصلا و ابدا ازين غلطي كه كرديم احساس ناراحتي نمي كنيم وناراضي هم نيستيم شكر خدا . گاهي هم كه يك چيزي در ته دلمان قاشق مي كشد كه يادمان بياندازد كه داريم غلط مي كنيم ، يك چيزه ديگري ته دلمان را نوازش مي كند كه اي بابا چقدر سخت مي گيري . تو چه توقعي داري مگر . به همين سهم اندك هم قانعي و داري لذتش را مي بري . خوب هيچ لذت و آرامشي هم كه همينطوري بي خودي به دست نمي آيد . ف اخمهايش را مي برد تو هم و درست عين آدمهاي بي جنبه مي گويد اينقدر حاشيه نرو و به جاي اين توجيهات ، غلط مربوطه را با تمام جزييات تعريف كن . ما خجالت كشيده و شرمسار و سرخ و سفيد سرمان را مي بريم جلو . صدايمان را مي آوريم پايين و تمام غلط را از سير تا پياز برايش مي گوييم . تمام كه مي شود ف نگاهمان مي كند و مي گويد تو هيچوقت آدم نمي شوي ؟ مي گوييم نه كه نمي شويم . چونكه ما فرشته ي معصومي بيش نيستيم . اصلا چه كسي افاضات فرموده فرشته اي با موهاي به اين سياهي نداريم پس ما زبانمان لال چي هستيم ؟ در هر حال كسي از ما انتظار آدم شدن ندارد . ف مي گويد : خب به جهندم كه نمي شوي . حالا اين همه سر ما را درد آورده اي كه چه ؟ مي گوييم : كه اين بار كه رفتيم بالاي آن چهارپايه بلنده كه شيشه ها را همچون كوزت تميز بنماييم و يك وقت بناگاه هوس كرديم از آن بالا بپريم وسط حوض حياط و از آن بدتر تصميم بگيريم، بالهايمان هم باز نشود و با مغز بياييم وسط حوض و آب حوض را با خون كثيفمان رنگين بفرماييم و نسلمان را از روي زمين بكنيم، يك نفر باشد كه بداند ما همه چيز را قبل از ور پريدنمان گفته ايم و خفگي از نگفتن و يا ماندن غصه بر روي دلمان باعث نابوديمان نگرديده ... بدانيد و آگاه باشيد كه من اين روزها هر چه بيشتر مي خندم بيشتر خفه مي شوم و هر چه بيشتر جلو مي روم بيشتر دلم مي خواهد سر به تنم نباشد و تنهايي برايمان خيلي خطرناك است و ممكن است دست به كاري بزنيم كه در هفت اقليم عالم كسي جرات انديشيدن به آن را هم نداشته باشد چه برسد به انجامش ...

ف مي گويد دهانت را ببند و خفقان بگير كه حوصله ام فروكش كرد ازين همه حرفهاي مفتت !

ما هم دهانمان را مي بنديم و بلند مي شويم و مي رويم و همچنان به دنبال آرامش هلاك شده مان مي گرديم و مي انديشيم كه حالا كه وقت نيست و نداريم و سرمان شلوغ است كي حرفهايمان را بزنيم كي چشمهايمان را باز كنيم كي نگاه كنيم ؟ كي نفس بكشيم و كي آرام شويم پس ؟