اين چشمانِ بينا و آن پرده‌یِِ خاکستریِِ مفسر و دانا، آن‌چنان گرد ِ اندوهی بر اين سينه‌یِِ سنگين می‌نشاند که چشم‌بسته به هر خاشاکی می‌آو.يزيم به اميد تناور شاخه‌ای روشن و استوار برای گريز از فرورفتن در ژرفایِ بلعنده‌یِ اين مرداب. اما، افسوس که اين بهانه‌هایِ شادی نيز با گذر ِ زمان خود گردابِ اندوهی دگر را شکل می‌دهند.
شايد با خوکردن به اين خاکستریِ پيوسته و بی‌جنبش، بتوان درفضايی بی‌هيچ دل‌بسته‌گی و وابسته‌گی شناور شد و رها زيست بی‌هيچ افسوس و بی‌هيچ نيازی به بهانه.

شادی ات پاینده باد