و تباهي درست آنجايي آغاز شد
كه با تباهي مي جنگيديم ...

من سرحالم ميخندم شادم با دوستانم شوخي ميكنم با همكارانم. رئيسم مي گويد خوش اخلاق تر از من كسي را نديده . ر مي گويد از من انرژي مي گيرد و عمه ام مي گويد وقتي در يكي از مهمانيهايش حاضر نمي شوم جاي خاليم به كلي مشهود است و مهماني سوت و كور.
و من باورم نمي شود كه اين من باشد . پس اين كسي كه تنهاست و صدايش در نمي آيد اين كسي كه كنج چهار ديواري اطاقش مي نشيند و اگر حوصله اش از سر رفتن حوصله اش بسر بيايد تنها كاري كه دمي از فكر كردن رهايش ميدارد دراز كشيدن و چشم دوختن به كتابخانه و اسم كتابها را يكي يكي خواندن و فكر كردن به قهرمان آن كتابهاست ،اين كسي كه الان اينجا نشسته كيست ؟

گليانو از صبح اشك ميريزد از همان گريه هايي كه وقتي پدرم مرد ميكرد . از اطاق بيرون نميروم و دلم هم نميخواهد بدانم چه شده است . خسته شده ام . از اين بهانه گيريهاي دم به دمش و اين بي حوصله گي ها و اين اخلاق بدش . ديشب عصبانيم كرد. عصباني و دلشكسته خوابيدم . با همان سردردهايي كه انگار مخصوص پنجشنبه جمعه هاي تعطيلي كذايي ام است .صبح با نوازش و دلجويي اش از خواب بيدار شدم . لبخند زدم و گفتم فراموش كن . و الحق كه او در فراموش كردن استادست . كه هنوز نيم ساعتي نگذشته باز مرا مي رنجاند . نميدانم به كجا پناه ببرم . به چه كسي . نميدانم چه كرده ام كه او دائما دق و دليهاي اينهمه سال غصه و رنج دوري پدر و فرزندانش را سر مني كه مانده ام خالي ميكند . به خودم گفتم بايد مي رفتم . منهم نبايد مي ماندم . اشتباه كرده ام و اين تاوان اشتباهيست كه براي تباه نشدن خانواده كوچك دو نفره مان كردم !
انگار كه فكرم را خوانده باشد بر سرم فرياد مي كشد كه تو هم برو .! دلم مي شكند . بيشتر از هميشه . ميخواهم گريه نكنم اما نمي شود
بغضم را قورت مي دهم و نمي گذارم يك قطره اشك هم در چشمانم بچرخد . نگاهش ميكنم و مي گويم تا كي ميخواهي تاوان ناشكريهايت را بدهي ؟ پوزخند زدم و گفتم مرا هم مثل پدر قرباني ناسپاسيهايت مي كني ...
نميدانم چرا اين جمله را گفتم . اما قسم ميخورم كه از ته دلم به آن ايمان داشتم .همه ي روزهاي تعطيليم را فداي او كرده ام و ميدانم همه ي شور و حال جوانيم را نيز . تا به كي نمي دانم ؟ تا كجا نميدانم . اما اينقدر ميدانم كه هيچ چيز عايدم نمي شود جز شور جواني بر باد رفته ام كه ديگر هر گز تكرار نمي شود و روح بيمار و غصه هاي دردناكم .چون او نا سپاس است .كاش لااقل قدر ميدانست . كاش او هم سهمي دراين تلاش براي تباه نشدن داشت ...
من تباه شده ام . من تباه مي شوم و از دست مي روم .بدون اينكه يكبار از ته دل خنديده باشم يا واقعا سرحال بوده باشم .! اين زندگي من است !