انگار سه روز از افتادنش بيشتر نگذشته بود كه يكي بالاخره سراغشو گرفت و خواست بره ديدنش. قبلا بهش گفته بود كه چي دوست داري ؟ لرزون و پريشون و خيس فقط تونسته بود آروم بگه دو يك دو ...

بعده پنج روز كه تازه تبش پايين اومده بود دكتر صاد بازم اومده بود ديدنش. دستشو گذاشته بود رو پيشونيش و موهاشو نوازش مي كرد . دكتر صاد چند بار خودش پاشويه ش كرده بود و خوب مي دونست بيشتر از اون كه وظيفه ي دكتريش باشه به خاطر ساقهاي پر اون، اين كارو كرده بود .اولين بار هم خودش به زبون آورده بود كه با ديدن ساق پاي سبزه و صاف اون ياده بچگيش افتاده و ساق پاي محكم مامانش كه به پهلوي اسب فشار مي آورد . دكتر صاد پرسيد چشاتو باز نميكني ؟ حالت بهتره ؟ البته اون همون موقع چشاي مشكي و تبدارشو باز كرده بود و با تكون سر جواب دكتر صاد رو داد .ولي دكتر صاد مي خواست اون حرف بزنه .واسه همينم بازم سوالشو پرسيد . اونم لبخند زد و كله شو كرد توي بالشي كه بغل دستش بود و يه نفس عميق كشيد و يه چيزايي زير لب گفت كه دكتر صاد نفهميد . وقتي برگشت فقط تونست به خاطر چيزي كه واسش آورده بود ازش تشكر كنه . دكتر صاد با خودش گفت انگار تموم اين روزها رو لاي اين ملافه ها و اين بالشها تو تختش به عشق بازي گذرونده و ياده دماي بدنش افتاد كه بي دليل هي بالا مي رفت و هي پايين مي اومد . نمي تونست باور كنه كه اين لبخند بي رمق و چشاي خمار و تبداراونم بعده اون آبسه ي چركي و خطرناك، فقط از معجزه ي دو يك دو بوده باشه !

سکوت
یه تصویر و یه صدا ... هر چقدم دور و کهنه ...هر چقدم کلافه و خسته ...هرچقدم ساکن و تکراری ...ولی یه تصویر و یه صدا هست . همین ها برای بودن کافیه اگه یه گوش و یه چشم باشه که هرگز اینا واسش تکراری نشن . اگه تو یه سکوت هولناک ، معنی غنیمت رو بفهمه .اگه تو یه تلاطم و اضطراب ، آرامش رو درک کنه .اگه تو یه تاریکی عمیق ، نور رو ببینه...
یه تصویر و یه صدا ...واسه وقتایی که می دونی از دستت هیچ کاری بر نمیاد تا برای آرامشت انجام بدی . واسه وقتایی که فقط منتظری زودتر بگذری ... واسه وقتایی که خدا خدا می کنی عادت نکنی به این زودتر گذشتن و هیچ فرقی نکردن ... واسه وقتایی که دل تو دلت نیست و خنده رو لبات . مث پرنده ای شدی که گرفتنش کردنش تو قفس تنگ و پاشو هم بستن به یه چیزی . که حتی نتونه بره دون و آبشو درست بخوره . واسه وقتایی که دلت می خواد یه کاری می تونستی بکنی و می دونی که نمی تونی ! این موضوع هی عین چکش تو سرت کوبیده میشه . که یه روز دیگه هم گذشت و تو هیچ کاری نمی تونی بکنی ! تو هیچ کاری نمی تونی بکنی ...هیچ کاری نتونستی بکنی .
یه صدا و یه تصویر هست که هر از گاه شعله امید ازش زبانه می کشه می شینه صاف وسط سرمای یأسی که وجودتو گرفته . بهت می فهمونه که اگه هیچکاری هم ازت نیاد یه کاری هست که خوب بلدی . می تونی صبر کنی . صبر و صبر و صبر و بازم صبر . می تونی صبر کنی و صدات در نیاد . می تونی صبر کنی و با سرما بسازی . با چسبیدن موهات به هم دیگه . با پوست انداختن دستات .با بیحوصله بودن با ناخنهای یکی در میون شکسته . با خستگی تموم نشدنی ... با همه ی اینا
یه تصویر و یه صدا ... خدایا شکرت ...
جیک جیک مستونی اگر بود ، فکر زمستون هم بود کمی بیش ...